Hasta hai pouco meu amigo Xermán subía e baixaba correndo ao Pedroso dúas veces á semana sen pestanexar. Agora pasea polas rúas de Santiago porque seus ósos, con razón, dixéronlle que tiña que facer as cousas con sentidiño.
Nisto parecémonos, aínda que eu nunca subín correndo a ningún monte, alto nin baixo; pois as miñas pernas, segundo o meu médico, están rifadas coa verticalidade.
Pasear pola cidade ou seus arredores, como polas beiras do Sar ou o Sarela, é unha das mellores maneiras de descansar. Tanto física como psicoloxicamente.
Cando paseas pola túa cidade, aínda que o fagas por eneísima vez, sempre ves algo distinto. Comezando polas cores do día, sempre diferentes, e seguindo polas cousas e as persoas que ves, cambiantes tamén.
Que as veces coincidas con varios coñecidos e outras con ningún, é produto do azar. Igual que acabar conversando con descoñecidos.
Nas películas iso non pasa. Se ves unha película cen veces, pasa cen veces o mesmo. Sen sorpresas, sen variacións, sen imprevistos. Todo o contrario que na vida real.
As veces pregúntome quen pinta o día de cor; ou mellor dito, quen o pintan, pois o firmamento cambia de cor cada trinta segundos. O día ou o momento que me toque facelo a min, pintareino de amarelo ou laranxa. Aínda que a gama de escuros tamén é bonita. Sobre todo cando van cambiando de intensidade -agora aquí, agora alá- con dinamismo.
As persoas e as escenas cos que te atopas cada día, sempre son diferentes. O carriño do bebé, o can, o repartidor do leite, o neto que acompaña a súa aboa... Quen organiza iso? Centos de decisións, moitas veces imprevistas.
Onte levaba cara a casa unha pesada bolsa de libros antigos que me regalaron e dende atrás unha voz díxome que vía que me gustaba moito ler. Era a voz dunha señora con ollos brillantes que nunca tiña visto e falábame como se foramos íntimos. Despois de dicirlle que si, contoume que a ela tamén, aínda que agora lía menos porque tiña presbicia. E iso que non levaba lentes. Encantaríame volver a cruzarme con ela.
Hai un mes, mentres camiñaba cara a Santiago polo Camiño Francés, un home púxose ao meu carón durante dez minutos contándome as súas desgrazas. Dende a relación que tiña coa súa familia, ata a estafa que lle fixeron cunha tarxeta revolving.
Agora mesmo estou pensando por onde pasearei o vindeiro fin de semana. Cando teu traballo é sedentario e pasas sete horas diarias diante do ordenador, contemplar a natureza e moverte é un subidón.
Se me tocase pintar o domingo, pintaríano de amarelo. Aínda que se, como adoita suceder, tocáselle pintalo a outro, tampouco me importaría; pois cada andaina é unha sorpresa. Que paisaxe verei, con quen coincidirei e que pasará? Deus dirá.