En alta mar cada ano morren miles de persoas, cuxas vidas parece que non importen demasiado. Sobre todo no Mediterráneo, que na época romana era coñecido como Mare nostrum (mar noso); e ante esta traxedia determinados Gobernos, de maneira inexplicable, tentan frear o labor de quen pon en risco a súa vida para salvalas, sementando dúbidas sobre o que fan.
Entre as ONG que algúns Estados tratan de frear, está o Open Arms, onde unha coruñesa -Olalla Vecino- é oficial do devandito barco, o cal hai un mes tivo que volver suspender o seu traballo porque o Goberno italiano volveu retelo durante vinte días.
Na entrevista que concedeu en febreiro á Cadea Ser, comentou que desde pequena estivo metida na auga, sempre tivo unha inclinación polo social e acabou estudando Náutica.
Á pregunta de cantas vidas salvou, contestou que non sabería dicir un número pero que nas misións que participou salvou centos de vidas. No Open Arms teñen quendas de catro e oito horas de traballo e descanso consecutivos; e continuamente fan exercicios para estar preparados para cando chegue o momento do rescate. As prácticas fanas tanto no barco grande (o Open Arms) como nas dúas embarcacións pequenas, que levan socorristas e patróns, e son as que adoitan achegarse a quen necesita axuda.
Tamén comentou que todo o que sucede no mar é coa complicidade de Europa, pois todo o que está a pasar sábese e estase permitindo. E sobre a última retención do Open Arms, engadiu que ademais lles puxeron unha multa que podería chegar ata os 10.000 euros. Desde a ONG denuncian que o seu único delito foi salvar 176 vidas en perigo e que a xustiza nalgún momento dirá ao Goberno italiano que vulnera o dereito internacional marítimo.
Segundo Olalla, os Gobernos europeos están a poñer moitas trabas ao traballo que realizan e que este terían que facelo os Estados. Pero mentres non o fagan, como é a súa obrigación segundo as leis, van seguir rescatando xente para que non morra no mar.
Cando lle preguntaron sobre a imaxe chocante de ver persoas gozando na praia e outras tentando salvar as súas vidas, contestou que non tería que ocorrer e que ás veces hai pouca empatía con outras persoas pola cor da súa pel ou a súa orixe. Así como cando a nosa sobriña márchase a traballar de enfermeira a Londres hai empatía, cando quen se despraza son diferentes non o entendemos. Teriamos que querer para os demais o mesmo que para nós.
Sobre o chamado “efecto chamada” do que tanto se fala, dixo que resulta bastante frustrante e que a xente debe informarse mellor. No Open Arms sempre van dous xornalistas independentes, que non son sempre os mesmos, para que vexan o que pasa e faise, e nunca dixeron que fixeran algo irregular.
Ao escoitar a Olalla, acordeime do acto que promoveu Amnistía Internacional o pasado 14 de xaneiro, iluminando torres en 180 localidades mediterráneas para concienciar á cidadanía sobre todo o que está a pasar no mar.
Para que serve que a Convención das Nacións Unidas sobre o Dereito do Mar estableza que todo Estado esixirá ao capitán dun buque que enarbore o seu pavillón que, sempre que poida facelo sen grave perigo, preste auxilio a toda persoa que se atope en perigo de desaparecer no mar? Tamén establece que todo Estado ribeirego fomentará a creación dun servizo de salvamento para garantir a seguridade marítima e aérea, e cooperará cos Estados veciños. Oxalá non tivese que haber barcos das ONG con voluntarios no Mediterráneo porque os Estados cumprisen co previsto no tratado.