O pasado sábado foron beatificados na Basílica da Sagrada Familia de Barcelona, perante preto de dous mil fieis, dous novos mártires da Guerra Civil: o sacerdote Gaietà Clausellas i Ballvé e o laico Antoni Tort i Reixachs. A celebración foi presidida polo cardeal Marcello Semeraro, prefecto do Dicasterio dos Santos e representante do papa.
Mosén Gaietà Clausellas naceu en Sabadell en 1863 e foi un sacerdote exemplar, destacado polo seu celo apostólico e a súa dedicación aos pobres e enfermos. Foi asasinado o 14 de agosto de 1936 tras se negar a abandonar os anciáns atendidos polas Irmanciñas dos Anciáns Desamparados, das que era capelán, malia a ameaza que existía sobre os relixiosos en medio da violencia anticlerical das esquerdas. Cando os milicianos foron buscalo, recibiunos cortesmente, despediuse da súa cuñada e seguiulles recitando o Te Deum. Disparárono polas costas tras deteren o coche en medio da estrada.
Antoni Tort, nado en 1895 en Monistrol de Montserrat, foi un esposo e pai modélico de trece fillos, destacado pola súa profunda fe e as súas obras de caridade. Durante a persecución relixiosa de 1936, protexeu na súa casa o bispo de Barcelona –Manuel Irurita Almándoz, que tamén morrería mártir–, o seu secretario e catro relixiosas. Cando os milicianos irromperon na súa casa o 3 de diciembre de 1936, arrebatou as hostias consagradas das mans daquel que ía profanalas e as repartiu entre os presentes, dándolla mesmo ao seu fillo de cinco anos –que aínda non fixera a primeira comuñón–, dicíndolle: “Eles quítanche o teu pai da terra e eu douche o teu Pai do ceo”. Despois seguiu os seus verdugos ata o cemiterio de Montcada, onde foi asasinado e arroxado a unha fosa común.
A Igrexa é santa e pecadora. Santa porque foi fundada por Xesús e guiada por El –segundo prometeu– ata a fin dos tempos. Pecadora porque está formada por homes e mulleres, que ás veces pecamos. Como pecadora, moitas veces tense posto á sombra do poder secular, por medo a perder benestar e incluso a ser perseguida. Isto mesmo explica que durante décadas a non se atrevese a beatificar os mártires da Guerra Civil por medo a molestar a algúns. Os procesos de beatificación estiveron paralizados durante cincuenta anos por unha falsa prudencia. Non se proclamou ningún mártir ata 1987, cando San Juan Pablo II tivo a valentía de elevar aos altares as tres primeiras mártires. Desde entón xa teñen sido beatificados máis de dous mil, é dicir, un de cada cinco, aproximadamente.
Cando os milicianos irromperon na súa casa o 3 de diciembre de 1936, arrebatou as hostias consagradas das mans daquel que ía profanalas e as repartiu entre os presentes, dándolla mesmo ao seu fillo de cinco anos –que aínda non fixera a primeira comuñón–, dicíndolle: “Eles quítanche o teu pai da terra e eu douche o teu Pai do ceo”.
Mesmo hoxe subsiste parte deste medo, polo que a Igrexa fala dos “mártires españois do século XX” no canto de chamalos polo seu nome real: “Os mártires da Guerra Civil”. Porque, a comezos da contenda, más de sete mil sacerdotes, relixiosos e relixiosas, e outros máis de tres mil laicos católicos foron asasinados por odio á fe por comunistas, socialistas e anarquistas. O máis lamentable de todo é que estas matanzas leváronse a cabo coa complicidade, por acción ou omisión, das autoridades da República. Tratouse da maior persecución sufrida pola Igrexa católica en todo o mundo desde a levada a cabo polo emperador romano Diocleciano a comezos do século IV.
Aqueles aos que a Igrexa temía ofender con estas beatificacións adoitan negar que estes máis de dez mil católicos fosen asasinados por odio á fe. Segundo eles, matáronos porque eran todos fascistas. Lembro discutir hai tempo con dous amigos que defendían isto. O razoamento de ambos era o mesmo: o golpe de Estado de Franco foi un levantamento fascista. A Igrexa apoiou o golpe; polo tanto, era fascista. Os católicos confesábanse membros da Igrexa; xa que logo, eran todos fascistas.
Ah, e, por suposto, non busquen estes máis de dez mil mártires da Guerra Civil entre os reivindicados pola Lei de memoria histórica.