O xornalista galego Manolo Rico vén de ser nomeado director do diario madrileño Público, que desde hai uns anos só se publica na web. Digo Manolo Rico e non Manuel Rico primeiro porque os que o queremos sempre o chamamos Manolo e non Manuel, e segundo porque para min o Manuel Rico por excelencia é o coñecido escritor e crítico literario, director, por certo, desde 1998 da colección de poesía de Bartleby Editores, a editorial en que eu publiquei o meu primeiro libro en 2000.
Nado no Bierzo, no Léon galego, e criado na emigración en Alemaña e logo vencellado a Vigo, se non me engano, Manolo Rico é un dos pesos pesados do xornalismo de Galicia, aínda que desde finais dos anos 90 do século XX vén desenvolvendo a súa carreira en Madrid, coma tantos grandes xornalistas desta terra. Ultimamente era director de investigación de InfoLibre –é un dos principais xornalistas españois de investigación dos últimos anos– e antes foi redactor xefe de Interviú, subdirector de Tiempo, subdirector de Público e director de infoLibre. En 2021 recibiu o Premio José Couso, do Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia.
Tiven a sorte de ser compañeiro seu en El Correo Gallego de Santiago de Compostela nos anos 90 do século pasado, ata que abandonou voluntariamente, nunha decisión valente, aquela redacción que dirixía Xosé Manuel Rei para ir traballar en El Mundo, primeiro na mesma Galicia e logo en Bilbao.
Pero coñecino antes, na Facultade de Xornalismo da Universidade de Navarra, porque porque fomos compañeiros de promoción durante o derradeiro lustro da década de 1980. Daquela non tivemos demasiado trato, agás no último curso, en que estivemos no mesmo grupo de traballo na materia de Proxectos xornalísticos que impartía Juan Antonio Giner, un dos españois que mellor coñecen o funcionamento da prensa nos EEUU. Lembro que naquel grupo estaban tamén dous excepcionais xornalistas cataláns: Martí Saballs, director de Información Económica de Prensa Ibérica, e Marc Marginedas, especialista en Rusia e no mundo árabe, que vén de publicar o libro Rusia contra o mundo e que en 2013-14 foi secuestrado durante seis meses por un grupo xihadista en Siria.
Cando cheguei a Santiago en 1991, Manolo xa levaba uns meses vivindo na cidade e traballando en El Correo Gallego, e abriume –literalmente– as portas da súa casa, sen que, como digo, fósemos máis que antigos compañeiros de Universidade. Non é que me tratase coma un amigo: é que me tratou coma un irmán. El e Conchi, quen era daquela a súa compañeira sentimental, coa que, se non me engano, e malia a mocidade de ambos os dous, levaba moitos anos xuntos, desde a súa adolescencia en Alemaña, pois ela era tamén filla da emigración. Lembro con especial agarimo unha Noitevella na súa casa. Aí estaban tamén Mar Mera e Agustina Ureña, outras excelentes xornalistas de El Correo Gallego que me abriron igualmente as portas das súas casas desde o primeiro momento, só por eu ser un vello coñecido de Manolo. Recordo que por aquel entón o novo director de Público era un fan acérrimo de Siniestro Total. Toleaba coas súas cancións. Non o recordo ben, pero podo supor que naquela celebración de fin de ano soaron arreo moitas delas no equipo de música que tiñan na casa.
Des que marchou a Madrid para facer xornalismo político, perdín o contacto persoal con Manolo, máis alá de o felicitar por correo cando lle concederon o premio José Couso. Tampouco teño seguido de preto o seu traballo, porque, francamente, non me interesan moito as guerras mediáticas e políticas nas que, inevitablemente, entran os xornais de Madrid. Pero lembro o Manolo de Santiago, o de El Correo Gallego, como un xornalista de raza, cunha excelente formación académica, una elevada ética profesional e un gran talento. Alégrome moito polo seu nomeamento como director de Público e deséxolle de corazón que sexan eses os principios que lle guíen no seu novo quefacer.