Un coche arrolou onte en Vigo as persoas que agardaban o autobús nunha marquesiña. Houbo tres feridos –incluído o condutor do vehículo–, un deles grave. Pero peor foi o que aconteceu en marzo en Santa Cristina de Cobres, Vilaboa, onde outro coche se abalanzou sobre unha terraza onde uns homes xogaban a partida, morrendo dous deles. Todo isto faime pensar que, como afirmou Xesús no Evanxeo, debemos velar, porque non sabemos nin o día nin a hora. Ou como nos ten dito miña nai a todos os seus fillos des que eramos só uns meniños: “Temos que vivir sempre coas maletas preparadas”. Vivirmos cada día como se fose o derradeiro, que dixo tamén alguén. Vivirmos como se non houber un mañá, mais tamén estarmos preparados para morrer. Porque, como canta Silvio Rodríguez en “Causas y azares”, a canción que abre o seu LP homónimo de 1986, as causas e mais os azares nos van cercando e enredando, de maneira que non sabemos se este momento que vivimos, este intre fuxidío, será aquel en que teñamos que nos depedir da vida: “Cuando Pedro salió a su ventana / no sabía, mi amor, no sabía / que la luz de esa clara mañana / era luz de su último día. / Y las causas lo fueron cercando / cotidianas, invisibles, / y el azar se le iba enredando / poderoso, invencible”. Claro que para iso nos cómpre pensar na morte máis do que facemos adoito, que é nada. Si, non só é seguro que morreremos, senón tamén que podemos morrer calquera día, en calquera momento, estando enfermos ou sans, e da maneira máis inesperada, como eses paisanos de Santa Cristina de Cobres aos que arrolou un coche mentres xogaban a partida –pensando que seguros– na terraza do seu bar favorito. Rilke pediu a Deus que lle dese a cada un a súa morte e cústanos crer que a nosa poida ser tan aparentemente azarosa e mesmo absurda coma as dos atropelados en Santa Cristina, pero que sabemos nós do como e do cando. Vivamos, pois, coas maletas preparadas.