Aladino Barros Doporto chegou a este mundo dunha maneira singular nas abas do monte Seixo, o 31 de maio, coincidindo exactamente coa Feira de Soutelo de Montes, que sempre se celebra o derradeiro mércores de cada mes. A súa nai, Socorro Doporto, camiñou unha hora desde Carballás, en terras de Cerdedo, ata Soutelo de Montes, no Concello de Forcarei, e regresou do mesmo xeito a pé. Unha vez na casa, despois de comer algo, xa era un pouco tarde e foi buscar un feixe de herba verde para a becerra que tiña nunha corte a uns 50 metros da casa familiar. Ao chegar, como era un día caloroso, guindou a herba para que arrefriara antes de darlle a cría, momento no que se puxo de parto, dando a luz a Aladino sobre a herba esparexida. Este feito marcou a súa benvida e, anos despois, a súa integración no campo e a gandería.
Aladino medrou na casa materna e foi retratado por Virxilio Viéitez aos seis anos, o mesmo fotógrafo considerado un dos grandes artistas en branco e negro. A imaxe, tomada xunto a un taxi igualmente escuro, foi enviada a Constantino Barros Varela e Isidro Barros Doporto, pai e irmán, emigrantes en Caracas, aos que coñeceu moitos anos despois nun encontro na Sala de Festas Avenida de Cerdedo, onde Aladino, xa con 20 anos, tocaba o teclado na súa primeira formación musical, Gales de España.
O músico non necesitou saír do seu contorno natal para converterse nun gran empresario, actividade que comezou a forxar desde neno, realizando diversas ocupacións. Desde vender láminas de debuxos porta a porta ou pólizas de seguros, ata viaxar por todo o mundo durante a súa vida laboral, gozando de pouco máis dun mes de vacacións despois de trinta anos, vinte días en Santo Domingo e quince en Sarria, Lugo.
Comezou a estudar acordeón en 1963 con Segunda González Freijeiro, esposa de Pepe Poceiro, da famosa orquestra de Pontevedra, preto da Ponte de O Burgo. Aos once meses, uns músicos de Marín chamaron á academia buscando un acordeonista e, tras probar a nove alumnos, decidíronse polo mozo de Cerdedo para integralo no conxunto Gales de España, onde permaneceu ata cumprir coas súas obrigas militares.
Tras ingresar na formación musical, iniciou estudos de piano con Ciriaco Juez Rojas, bilbaíno director da Banda da Escola Naval Militar de Marín, cursando ata quinto ano e examinándose no Conservatorio de Pontevedra de piano, solfexo, teoría musical e harmonía. Do quinto ao oitavo ano de piano, asistiu dúas veces por semana a clases en Madrid co profesor coruñés Rafael Sebastiá.
Incorporouse ao servizo militar en Madrid en 1967 e tres meses despois formou o trío "Los Gigantes" no mesmo cuartel, onde coñeceu a Daniel Velázquez, con quen compartía liteira e actuacións musicais no Rexemento de Infantería Saboya núm. 6, o máis antigo da capital española. No día da patroa de Infantería, o 8 de decembro, o músico de terras de Cotobade, á sombra dos mosteiros de Tenorio e Aciveiro, foi presentado nun acto musical polo inesquecible Daniel Velázquez, entón locutor de Radio Popular, interpretando ao acordeón "Ribatejana", marcha portuguesa coa que conseguiu un mes de permiso militar.
A vida volveu xuntar aos artistas tempo despois en Val Miñor, na inauguración do Asador Os Abetos de Nigrán, co inesquecible cantante madrileño Ceferino Feito e Becerro de Bengoa -Daniel Velázquez- e Aladino Barros á fronte do conxunto musical Show Gales de España.
Libre das súas obrigas militares, vinte días despois, Los Rivers, músicos da Banda da Escola Naval Militar, chamárono. Cando o baixista de Os Gales de España, mestre nacional, se enterou, insistiu en que regresase ao grupo para substituír a un portugués que tocaba o acordeón.
Aladino Barros Doporto non estaba moi conforme, xa que se regresaba tería que ensaiar moito máis, mínimo tres días á semana. Sen embargo, reincorporouse, substituíndo a Xaime González Viceiro na dirección da formación musical e impondo sancións a quen incumprisen as normas. Aos dous meses, só resistiu o guitarrista e cantante Tomás Abreu Mouco, e Aladino agregou compoñentes da súa idade: Enrique Esperón Sobral, batería (falecido en 1979); Félix Quintillán, baixista; Antonio Castro, trompetista e cantante; Carlos Froiz Planes, guitarrista e voz, os tres de Poio; e o saxofonista Xosé Fernández Leiro.
Aladino, xa cun órgano Hammond modelo L122, Leslie 760 e amplificación Semprini, que cambiou dous anos despois por Altec Lansing e un equipo de luces, presentábanse con "Eloise", unha canción cantada por Barry Ryan, escrita polo seu irmán xemelgo Paul e popularizada por Tino Casal.
«Black is black, I want my baby back/ It's grey, it's grey, since she went away, oh oh/ What can I do, 'cause I, I'm feelin' blue/ If I had my way, she'd be here today...», 1 outro tema de Los Bravos, escoitábase en calquera verbena ou sala de festas onde actuaban, así como temas como "Todo tiene su fin", "El gato que está triste y azul", "Un beso y una flor" e mesmo "Airiños, airiños aires", este último repetido en moitas ocasión.
Días antes do tráxico accidente de Nino Bravo, compartiron escenario no Xardín Club de Vigo, e coincidiron con Cristina y Los Stop na sala As Airas de Carballo; Hermanos Benítez, na Miramar de Redondela; Los Pecos en Negreira; Juan Bau, en Montouto; Manolo Escobar, na Sala Yenka de Caldas de Reis; Hermanos Calatrava, en Montesol, As Neves; Antonio Machín, na piscina de Sanxenxo; Los Sírex, na sala Teucro de Pontevedra; Mari Trini, en A Ramallosa 2000 Nigrán; Jeannete, na sala Peña de San Xurxo de Sacos; Basilio, en Xardín Club; e Módulos, en Vilanova de Arousa, sala Hermida 5000.
Na Sala Xardín Club de Vigo coñeceu, en 1972, a María Esperanza García Pereira, con quen compartiu vida e traballo en diversas empresas. Hoxe continúa gozando da música e doutros negocios relacionados co contorno natural e a paisaxe, tanto na Vila que dá de beber a quen pasa, como na súa berce de Carballás, Cerdedo, esa terra de Montes que viu nacer a personaxes que levaron a música e as artes ao outro lado do mar: Avelino Cachafeiro, Virxilio Viéitez, Chano Piñeiro, Ricardo Portela, Antón Fraguas e mesmo Xosé Luis Barreiro e a inesquecible escritora Nélida Piñón, onde tamén se formaron as Bandas de Música Lavandeira e Beni.
No derradeiro Nadal, a empresa AlbaSolomúsica, fundada hai cincuenta anos en Pontevedra e especializada en pianos, celebrou o seu 50 aniversario. Aladino vendeu máis de 5.000 pianos, incluído un da compañía fundada por Julius Gustav Feurich en 1851, valorado en 73.000 euros e patentado no seu establecemento da rúa Gonzalo Gallas. Alí tamén se pode apreciar outra xoia: un violín fabricado en 1706 por Matias Albanus, que pertenceu ao fillo do mestre de Tirol.
Orquestras e conxuntos galegos e asturianos como Sintonía de Vigo, Gran Parada, París de Noia, Estrellas Azules, Brasil, Chicos del Jazz, Gallegos, Seixos, Palma de Corcubión, Microns, Arquinos, Saudade 73, Queimada, Lados, Jockeys e Mini Pop de Oporto, entre moitos outros, compartiron escenarios en festas e discotecas de toda Galicia e foron clientes habituais da casa fundada en Nadal, que acaba de cumprir 49 anos, onde Aladino Barros segue activo no que máis lle gusta: a música.
