Nos anos 30 do pasado século, Benjamín Palencia e Manuel Colmeiro desenvolveron prácticas modernizadoras, interesados en captar o universo antropolóxico desde unha perspectiva reivindicativa das súas esencias ancestrais.
Coinciden na atracción polas culturas que naquela época eran denominadas "primitivas", polo popular e pola fascinación etnográfica que se detecta nese momento.
O impacto do movemento surrealista neles é de intensidade ben diferente, pero ambos comparten semellanzas dentro do contexto do influxo do surrealismo internacional.
Desde a perspectiva formal, estes puntos de encontro son moi afíns á estética surrealista máis recoñecible, como se pode observar no recurso á disociación de forma e contorna, con ecos picassianos, a presenza de imaxes biomórficas e, en xeral, a utilización de formas elásticas que se converten nunha das características da arte surrealista dos anos 30.
Colmeiro e Palencia parten de puntos de vista distintos, non obstante, ambas as obras están próximas ás fórmulas surrealistas que crearon imaxes dun mundo de fondo subxectivo, sen estar alleos á transmisión das inquedanzas éticas e ás tensións do contexto social do seu tempo.
Ambos comparten estas preocupacións, puntos de evolución e analoxías, dentro de propostas creativas fortemente persoais.
Viven o seu tempo, en xeral, como unha realidade convulsa, e esta percepción vai acompañada dun esforzo de actualización das súas linguaxes plásticas, ligado ao contexto internacional, co surrealismo como un pano de fondo singular.
A Confluencia do Surrealismo e a Tradición nas Obras de Benjamín Palencia e Manuel Colmeiro.
