A primeira vez que vin ao home do puro pola beirarrúa de enfronte non me decatei de que levaba un puro na boca, crendo que este era o seu nariz. De ternos cruzado pola mesma beirarrúa, como sucedeu uns días máis tarde, a cousa tiña sido distinta, pois aí -na curta distancia- nariz e puro xa se podían distinguir perfectamente.
O que máis me chamou a atención do home do puro era que sempre paseaba pegado a el, fixera sol ou escampara. A única diferenza, iso si, era que unhas veces levábao acendido e outras apagado. Será por que tiña unha dependencia tan grande del que non era quen de saír da casa -pensei- sen levalo na boca? Ou quizás por que tiña vergonza do seu nariz pequeno e, para escondelo, gastaba puros un pouco curvados para abaixo que parecían confundirse con este?
Fora pola razón que fora, aquilo fascinábame sobre maneira. Como podía ir ese home co seu puro na boca ás sete e media da mañá pola rúa Basquiños de Santiago de Compostela, mentres eu subía en dirección contraria para o traballo? Será -pensei- que tamén saía a traballar a esa hora? A verdade é que a cousa non acababa de cadrarme pois, pola idade que aparentaba, parecía un xubilado. A outra hora na que coincidiamos el, eu e o seu puro era menos rechamante, pois adoitaba ser a media tarde.
Na medida que me atopaba con el dous ou tres días por semana, as veces que non aparecía parecíame que lle faltaba algo á rúa. Tanto que ata comecei a padecer por el, pensando que tanto fumar podía pasarlle factura.
Pasado o tempo, por mor de marcharme a vivir a Pontevedra, esquecinme totalmente del e o seu puro; ata que pasados cinco anos regresei de novo a Santiago e volvín a atoparme con el, aínda que con menos frecuencia que antes.
Ese home é unha roca, pensei. Sempre que o vexo, vai agarrado ao seu puro e -aínda que se lle ve máis maior- non afrouxa nin cambia seu ritmo de vida. Será que é mentira iso que contan os médicos de que fumar mata?
As miñas dúbidas aumentaron cando no mes no que o Covid, a gripe A e os arrefriados encheron os hospitais, vin que meu compañeiro de beirarrúa seguía paseando tan campante por Basquiños co seu puro acendido; mentres eu estiven tres semanas sen febre pero bastante tocado.
A próxima vez que me cruce co home do puro, estou decidido a pararme trinta segundos con el para aclarar o misterio. Aínda que meu avó deixou de fumar cando lle dixeron que senón terían que cortarlle as pernas e pasouse aos caramelos de menta (do cal nos beneficiamos seus netos), sinto necesidade de preguntarlle se a súa saúde -física e mental- ten que ver co seu magnífico puro.
De ser así, como intúo, a partires de agora xa saberei por onde tirar, pois meigas habelas, hainas... Serán elas as responsables de que, dende o interior dun humilde puro apagado, se afasten todos os virus ante a terrible ameaza de que o seu dono poida acendelo en calquera momento sen avisar?