Xesús abstracto

Na Semana santa de 2023, nunha das súas intervencións, o Papa Francisco dixo que Xesús non é abstracto. Como non o foron María, nin María Magdalena, nin Xoán.

Naquela ocasión contou o que sucedeu despois da morte de Xesús. Ao amencer as mulleres, desorientadas, póñense en camiño cara á tumba. Pero ao chegar e vela baleira, cambian o roteiro e corren a anunciar aos discípulos que Xesús resucitou e os espera en Galilea.

Estas mulleres pasan do triste camiño cara ao sepulcro á alegre carreira para dicirlles que hai unha meta a onde ir: Galilea. Pensan que Xesús se atopa no lugar da morte e todo terminou.

Ás veces tamén nós pensamos que a alegría do encontro con Xesús pertence ao pasado, mentres vemos tumbas seladas: as das nosas desilusións, amarguras e desconfianza e a da que “as cousas non cambiarán nunca”. Outras sentímonos desalentados ante o poder do mal, os conflitos que danan as relacións, o cálculo e a indiferenza que parecen gobernar a sociedade, e os ventos xélidos da guerra.

En cambio, as mulleres non quedaron paralizadas, senón que -cheas de alegría- se afastaron do sepulcro e levan a nova que cambiará para sempre a vida e a historia: Cristo resucitou! E, á vez, transmiten aos discípulos que vaian a Galilea, porque alí o verán.

Por unha banda, Galilea significa saír do peche do cenáculo para ir á rexión habitada polas xentes, escapando do medo. E, por outra, volver ás orixes, onde o Señor atopou aos discípulos por primeira vez.

Para retomar o camiño, necesitamos volver sempre a Galilea; non ao encontro dun Xesús abstracto, ideal, senón á memoria viva, concreta e palpitante do primeiro encontro con El. Para camiñar debemos lembrar.

Lembra o teu Galilea e camiña cara alí. É o “lugar” no que coñeciches a Xesús en persoa; onde El para ti deixou de ser un personaxe histórico e converteuse na persoa máis importante da túa vida. El coñéceche mellor que ninguén e ámache máis que ninguén.

Pregúntache como e cando sucedeu este primeiro encontro con El; reconstrúe o contexto; volve experimentar as emocións e sensacións; revive as cores e sabores. Porque sabes que, cando esqueciches ese primeiro amor, comezou a depositarse o po no teu corazón.

Pero hoxe -rematou Francisco- convídanos a quitar as lápidas da desilusión e a desconfianza. O Señor, experto en remover as pedras sepulcrais do pecado e do medo, quere iluminar o teu recordo máis fermoso, facelo actual. Lembra e camiña; regresa a El, recupera a graza da resurrección de Deus en ti. Volve ao teu Galilea.